Hayatımda bazı insanlar var; kolaya alışmışlar, hem de fazlasıyla!
Küçücük şeylerde bile dönüp arkalarını gidebiliyorlar rahatlıkla. Ben sinirimi kontrol edip, sakinleşene kdr konuşmama kararı ala durayım, karşımdakiler çoktan defolup gitmiş...
Şimdi ben buna üzülür müyüm, üzülmez miyim o ayrı bir konu ama bunu yapan şahsiyet bunu artık alışkanlık haline getirmişse üzülmem anasını satayım, velhasıl üzülmedim de. Sadece bir kere daha gördüm ne kdr değer gördüğümü, ne kdr sevildiğimi.
Ben ne olursa olsun dostluğumuz bitmeyecek dedikçe karşımdaki inatlaşıyor ve gidiyor. Bide sinir olduğum başka bir konu; ben haklıyım ulan sen ne bokuna gidiyorsun, ne yaptığının farkında msn aq?!
Senin yerin ayrı diyim her seferinde, Türkiye`ye geri taşındığımda ilk senin yanına gelcem diye kafamda plan yapadurayım ben, sen gerizekalılıklarınla siktir ol git böyle!
Neyse en azından her şeyin farkına vardığında geç olacak bunu da unutma, okuyorsun veya okumuyorsun bilemiyorum, açıkçası bu saatten snr umrumda da değil ama bil, bi daha gelmesen de olur. Bu kdr net söylüyorum evet, sana fazla yüz vermişim ben, bi kere daha anladım. Fazla hayatıma müdahale etme imkanı vermişim, hata bende!
Şimdi bu yazıyı okuduysan gönül rahatlığıyla siktir olup gidebilirsin. Haaa unutmadan, al bu yazıyı da kendi bloguna kopyala, belki rahatlarsın...
