Avrupa
ve Ortadoğu’da, dolu dolu geçen bir Ekim ayından sonra, bu ay için kolları
sıvadım ve yeni uğraşlar yarattım kendime. Geçen ay, o kadar gezmeyle tozmayla,
gördüğüm yerlerin güzellikleriyle büyülenmekle geçti ki Kasım ayı gelip çatınca
normal hayata dönmek bir o kadar zor geldi. Konseriydi, operasiydi, sinemasıydı,
doğum günleriydi, arkadaş ziyaretleriydi derken Kasım ve Aralık ayını da az çok
doldurmayı başardım.
Geçtiğimiz
hafta vizyona giren Benim Dünyam filmi ilgimi fazlasıyla çekmişti. Fragmanını
izlerken bile etkilenip ağlamaya başlayan biri olarak ilk işim, haftasonu bu
filme gitmek oldu.
Son 1
senedir Türkiye’de vizyona giren bütün filmler, Bakü’deki bazı sinemalarda da
gösterime girer oldu. Bundan yararlanıp arkadaşımla kendimizi sinemaya attık
atmasına da izdihamı ne siz sorun, ne ben söyleyeyim! Son anda geldiğimiz için
zar zor bilet bulduk zaten. Filme girmeden, ağlayacağımızı bildiğim için koştur
koştur tuvaletten peçete yürüttüm, içeride sefil olmayalım diye J
Öncelikle
film hakkında sürekli orada burada duyduğum, hoşnutsuz bir tavırla söylenen
“Black filminin araklaması” lafına değinmek istiyorum. E zaten kimse bunu
gizlememiş ki! Filmin yönetmeni Uğur Yücel zaten film çekilmeden önce de, sonra
da bu film Black filminin Türkçe uyarlamasıdır diye belirtti ki filmin ilk
sahnesinde de bu kabak gibi yazıyor. Sanki sadece “filmden esinlenilmiştir”
gibi bir ifade kullanıldı ya da hiç açıklama yapılmadı da bu insanlar böyle
salak saçma eleştirilerde bulunuyor. Neymiş Black filminin aynısıymış, e aynısı
zaten, adamlar da demiş Türk versiyonu diye, farklı bir şey dememişler ki.
Kafası çalışmayan insanların, eleştiri hakkı olmamalı bence... (!)
Bu
konu çok konuşulduğu için ilk ona değinmek istedim. Filme gelecek olursak;
Black filmini daha önce izlememiştim, hatta adını da duymamıştım ne yalan
söyleyeyim, o yüzden kıyas yapamayacağım ama her şeyden öte çok güzel bir film
olduğunu ve kesinlikle izlenmesi gerektiğini düşünüyorum. Yapıcı bir film...
Çoğu zaman
düşünmeden geçtiğimiz, önemsemediğimiz bir şeyin, eksikliğinde neler yaşadığını
görmek üzücü olduğu kadar öğreticiydi de. Birçok sahnede şükür ettim; gözüm
gördüğü, kulağım işittiği, konuşabildiğim için, elim kolum sakat olmadığı için.
Gündelik hayatta çokça unuttuğumuz bir şey bu...
Senaryo
zaten vurucu olduğu için, etkilenmemek mümkün değildi ama oyuncular da o kadar
iyi iş çıkartmışlar ki, hepsini ayrı ayrı tebrik etmek istedim. Beren’e olan
hayranlığımı herkes bilir. Onun bir oyuncu olarak çok daha ileriye gideceğini
düşünmüşümdür hep. Bu filmdeki performansıyla da bu fikrimi bir kere daha
kanıtladı. Elini attığı her işte başarılı olan, sadece güzel olduğu için değil,
gerçekten fevkalade oynayabildiği ve oldukça mütevazı olduğu için daha birçok başarı
ve ödülü hakediyor. Seviyorum böyle insanları, içten seviyorum.
Beren’den
önce etkilendiğim bir diğer isim de Ela’nın (Beren Saat) küçüklüğünü oynayan
çocuk oyuncu Melis Mutluç'du. Beren’in, bu zor rolün hakkını vereceğini biliyordum da o
küçük kızı izleyince şoka uğradım. Nasıl muazzam oynamış, nasıl rolün içine
girmiş. Hiç kolay değildir engelli birini canlandırmak! Herkes beceremez ama o
küçücük kız o kadar iyi oynamış ki, hayranlıkla seyrettim. Kendime engel
olamadan, arada bir iğretilik, bir rolün dışına kayma aradım ama valla
bulamadım. Gerçekten helal olsun, o yaşta büyük yetenek!
Bunun
dışında tüm kadro zaten profesyonel ve başarılı oyunculardan oluştuğu için
rollerinin hakkından gelmişler. Uğur Yücel de hem yönetmen koltuğunda, hem
kamera karşısında her zaman izlemeyi sevdiğim bir sanatçı. Filmin iyi hasılat
toplayacağından eminim ki zaten ilk haftasından insanları sinema salonlarına
çekmeyi fazlasıyla başarmış. Ne diyim; yolu açık olsun!
Bu
arada düşündüğüm gibi her saniyesinde zır zır ağlamadım. Tabii biraz da sinemada
olmanın verdiği o çekingenlik hissiyle, ama yanımda oturan kız o kadar
kaptırmış, o kadar çok ağlıyordu ki
neredeyse “Film bu, film, üzülme” deyip teselli edesim geldi, kendimi zor
tuttum J
Tuvaletten
aşırdığım mendiller de işe yaradı ayrıca ;)
