Geçenlerde tesadüf eseri dinlediğim ve nerde ne yaparsam yapayım belli aralıklarla beynimde uçuşan bu güzel şarkıyı sizinle paylaşmak istedim.Oldukça neşeli bir insan olmama rağmen, söz konusu müzik olunca, daha çok hüzün ve romatizm seven bir yapım var. Beni üzmesi veya ağlatması değil olay. Kendi hayatımı ve yaşadıklarımı düşünmeden, kendimi şarkıyı söyleyenin yerine koyabilmişsem, o 4 dakika boyunca ben, ben değilsem olmuştur o.
Bu şarkıda Melody Gardot'un o buğulu sesinde adeta kayboluyorum. İşte bu yüzden bu tarz parçalardan hep ayrı bir haz almışımdır!
Bu parçanın da baştan aşağı bana uygun olduğunu düşünüyorum. Hüzünlenmeme bakmaksızın, dökülen ilk kelimelerle birlikte içimde kelebekler uçurtabiliyor :)
Bir kadeh kırmızı şarap ve belli belirsiz yanan mumlar eşliğinde dinlemenizi şiddetle tavsiye ederim ;)
