28 Ekim 2011 Cuma

KORKU FİLMLERİ İYİDİR AMA...

Sanırım büyük bi çoğunluğumuz korku filmi izlemeye bayılır!
Geçen hafta vizyona giren Paranormal Activity 3 için sabırsızlıkla bekliyordum, bugün kuzenimle gidecektik ama malesef son anda planlarımız değişti. İşin kötü tarafı; gitmek istedigimiz sinemada, bu filmin bugün gösterimdeki son günüymüş, buna bi çare bulacagimizi umud edip asıl konuya gelmek istiyorum.

Bnm için korku filmi deyince akan sular durur! Çok severim izlemeyi ama çok da tırsarım!
Son birkaç yıl içinde kuzenlerimle her Allah`ın günü korku filmi izledigimiz için korku sinemasina aliştim gb bir şey ama gene de bazı korku filmleri var ki aklıma geldikçe ödüm patlar!
Gece fln uyuyamam! Bide hayal gücüm baya kuvvetli olduğu için aklıma, o an olabilecek milyonlarca senaryo gelir, kendi kafamda kendimi korkutmak için elimden geleni ardıma koymam! Ha bunu bilerek mi yapiyorum, HAYIR! Elimde olmadan olan bir şey ve beni oldukça rahatsiz ediyor. Ama korku filmlerinden bu kdr etkilenmemin asıl nedeni, hani psikologlar der ya sürekli "Geçmişinize dönelim, çocukluğunuza" diye. İşte bnmki de çocuklukta hatta bebeklikte gizli...

Öncelikle şu var ki bebekken hep ağlayan, sızlayan öldürülesi bi bebekmişim. Ancak çizgi film izlemeye başladigimda ağlamayi kesermişim, annem de rahat rahat yemek yaparmiş. Ama çizgi film bitsin hemen annemin kucagina geri dönmek istermişim. Hep hastaymişim bebekken, annem " Haftanın 5 günü hastaydın, ne yapsak ne etsek düzelmezdin, sürekli bi problem çikardi" der hep. Tabi bunda doğru düzgün anne sütü alamamamın etkisi çok büyük! Bu konuda da anneme yapmadiği kötülük kalmayan ve hamileliğini bile burnundan getiren, dolayisiyla  annemin sütünün erken kesilmesine sebep olan babanneme teşekkür etmek lazim. Burdan ona da derin "sevgilerimi" iletiyorum!!!

Nys konudan sapmayalım. Dolayısıyla çocukken baya agresif, sürekli ağlayan, sürekli kucakta durmak isteyen, geceleri şmd ki gb uyumayan, huysuz bi bebek olduğum için annem bana ilerde peşimi hiç bırakmayacak, beni hep takip edecek bir kabusun ilk cümlesini söyledi, ki 3 yaşinda olmama rağmen o geceyi dün gb hatirliyorum!

Uyumuyorum gene, hatta yatağimdan çikmak için elimden geleni yapiyorum, annemin yaninda yatmak istiyorum sanirim. Annem de beni korkutarak, istemeden ve bilmeden bana en büyük kötülüğü yapıyor. Yatak odalarında, kocaman pencerelerin en köşesinde minyatür, küçücük bi pencere vardı, bana onu göstererek; "Bak eğer uyumazsan ordan cadı gelecek" diyor. Tabi bnm hayal gücümün ne olacağı o zmndan belliymiş, aklıma korkunç şeyler geliyor, koca burunlu ve burnunun üstünde kocaman bi etbeni olan, yaşlı, iğrenç, kötü bir cadı beliriyor gözlerimin önünde! Snrsını hatirlamiyorum, sanirim korkudan ağlamayı kesip uyumaya çalişmiştim. Bu ilk travmamdı...

Ondan snrki Tr`ye taşındığımızda gerçekleşti. Kuzenim ve teyzem bize tatile gelmişti. O zmnlar da 5-6 yaşındayım. Kuzenim de benden 1 yaş büyük. Olayı tam hatirlamiyorum ama tv`de bi film vardı, palyaçolu bi film. Sanırım Stephan King`in O kitabinin uyarlamasiydi. Korkunç bi palyaço var ve bütün çocukları uyurken kaçiriyor, öldürüyor vs vs. Tuvalet deliginden ciktigi bile oldu hayvanın! O filmi bizimkiler izlettirmemişti ama yarim yamalak izlemiştik kuzenimle gizli gizli. Dolayisiyla snrsinda tuvalete bile yalnız gidemez olmuştuk, hatta o filmi izlediğimiz gece tuvalette, korkudan ağladiğimi hatirliyorum.
İşin garip tarafı, o dönemde Freddy Kruger çok meşhurdu, herke sondan tırsardı ama ben ondan hiç tırsmazdım. sadece o iğrenç yanmış suratı midemi bulandirirdi. Bnm korkum; sevimli olması gerekirken tam tersi bir karakter olan o katil palyaçoydu!

Üçüncü travmam da; 10-11 yaşlarındayım. Babam yeni çekilmiş olan Dracula`yı izliyor. Ben korkmayayim diye de kapilari kapatip izliyor, ama ben nasıl merakliyim! İlla izleyecem, kapi deliğinden fln snr odaya bahanelerle gir çık ucundan bucağından bir şeyler izledim. Hani derler ya, insanin başına ne geliyorsa meraktan geliyor diye, vallahi çok doğru! 
Hala ve hala uyurken boynumu ya yorganimla ya da elimle kapatiyorum, olaya bak!
Hayir diyeceksiniz ki madem ödün patliyordu ne bokuna izliyordun, işte diyorum ya aslında çok zevk aliyordum ama çok da korkuyordum! Bide çocuk olduğumu hesaba katın.

Dolayisiyla annemin küçük korkutmasıyla başlayan, snr çığ gb büyüyen bi çocukluk travması bu...
Burdan gençlere ve gelecekteki annelere ya da çoktan anne olmuşlara ve tabii ki babalara sesleniyorum. Ne olursa olsun çocuklarınızı korkutmayın, korkutmakla onları bir süreliğine sakinleştirebilirsiniz fakat derin yaralar da açabilirsiniz. Şmd korku filmlerine çok daha rahat bakiyorum amaaa 22 yaşında olmama rağmen bazı geceler hala, annemin yanına mı gitsem acaba diye düşünmüyor dglim yani ve onun bi uydurma olduğunu bilmeme rağmen hala Dracula`nin ısırıklarını ciddiye alıp boynumu kapatiyorum, hatta kapatmadan rahat uyuyamiyorum. Artk alişkanlik mi olmuş, ne olmuşsa...?!

Lütfen çocuklarınızı korkutarak disiplin vereceginizi düşünmeyin ve küçük yaşta korku filmi izlemelerine kesinlikle izin vermeyin, ne olursa olsun! Çünkü o yaşta, bana olduğu gb psikolojisi etkilenebilir çocuğunuzun...
Ve inanın bana en kötüsü de bu olur...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder