BEN HALA KÜÇÜK BİR KIZ ÇOCUĞU...

  Nerden başlamalı, nerden söze girmeli hiç bilmiyorum ama buradan başka yazacak, bunları söyleyeceğim biri yok çevremde.
Blog`da da hep can sıkıcı şeyler anlatan, hep şikayet eden bi tip olarak biliniyorum sanırım. Aslında öle dglimdir ama her şeyi açık açık anlattigim tek yer burasi, sanirim bu yüzden bu kdr dertli gb görünüyorum oradan...
Ama umrumda dgl, zaten buraya da yazmazsam nereye yazarim, kime söylerim hiç bilmiyorum.
En azından bütün samimiyetimle her şeyi olduğu gb yaziyorum ve karsi tarafin okuyup okumamasi pek önemli olmuyor, yazinca sanki herkes derdimi dinlemiş gb oluyorum nedense.

Sorun şu ki; gerçekten çok yalnızım. Yani bunu sevgili açısından söylemiyorum; ben gerçekten çok yalnızım.
Her açıdan, aile, arkadaş, sevgili ve düşünebileceginiz her açıdan...
Bu konuda yalnız olduğumu düşünmüyorum tabi, dünyada bnm gb olan veya en azindan düşünen yüzlerce insan vardir, buna eminim. Ama bilmem kimin dedigi gb; her insanın trajedisi, kendi hikayesinde gizlidir.

Bilmiyorum sadece bnm ailemde veya çevremde mi öle ama o kdr çok sahtekarlık, o kdr çok boktan durum var ki!
Tahammül etmek bazen çok zor olabiliyor. Hele de küçükken hayalinde hep çok ii, çok masum diye nitelendirdigin insanların, büyüyünce, birer bok parçasindan farkli olmadigini görünce işler daha da zorlaşıyor.

Annemle hep iki arkadaş gb olmak istemişimdir ama hiç bir zmn öle olamadik; ne dünde, ne bugünde olduk, ne de gelecekte olacağız...
Hep, onunla sinemaya gitmek, ardindan alışveriş merkezinde turlamak, belki bir şeyler almak, snr da bi cafeye oturup dedikodu yapmak, sırlarımı paylaşmak isterdim ve bana akıl vermesini tabii ki...
Ama çocukluğumdan beri hiç aynı odada 1saatten fazla beraber kalmadık, tabii piyano dersleri dışında.

Hiç unutmuyorum lisede bi kız vardı, emo gb giyinir, her daim tam bir sürtük gb davranirdi. Arkadaşlarımdan duymuştum; annesiyle beraber içki içecek kdr yakınlardı. Annesiyle alışverişe çıkıyor, saçlarını hangi renge boyayacaklarını kararlaştırıyorlardı.

O kızdan hiç haz etmememe rağmen çok gıpta ederdim ona ve annesine, bnm nedense hiç öle ilişkim olmadı annemle. Tamam, o yaşta beraber içki içecek kdr rahat bir anne belki ben de istemezdim ama bu kdr soğuk bi anneden her zmn daha iyidir diye düşünüyorum.

Şu anda 22 yaşındayim ve küçüklüğümdeki durum hiç değişmedi, hala aynı. 2 sene önce annemle babam resmi olarak boşandı. Zaten son 4 yıldır ilişkileri vasat durumdaydı. Boşandiktan snr annem tamamen başka dünyadan oldu. Tek derdi para oldu ve zaten ilgilenmedigi ben ile, artk aynı evde iki yabancı olarak yaşıyoruz.

Şu anda da onla kavga ettim ve bu yüzden yazıyorum, ama asıl olay bu dgl tabii ki. Asıl olayı anlatmam sanirim    
günlerimi alır. Nicenizin bildiği üzre, aile meseleleri her daim karişiktir.

Söylemek istediğim, şu anda ona çok ihtiyacim var fakat onla konuşamiyorum, onla hiçbir şeyimi paylaşamiyorum. Her defasinda beni çok sevdigini söylüyor ama ben inanmiyorum çünkü bu sevgiyi gerçek olarak hiç görmedim. Çünkü ben, annemle paylaşmam gereken her şeyi sadece dostlarımla paylaştim ve paylaşmaya devam ediyorum.
Bugün bi an için bile olsa düşüncelerimin yersiz olduğunu, belki de her şeyin degisebilecegini, yeni bir başlangıç için geç olmadigini düşündüm ama ne kdr yanildigimi hemen snr anladim.
     Çünkü annem beni, elin kızı kdr bile anlayamıyor ve tanimiyor...